روزگاری که گذشت...
روزگاری که گذشت...
جان مادر 2 ماهی ست که به دفتر روزهای شیزنت سری نزدم
تا لحظه لحظه بزرگ شدن هایت را در گوشه ای از این تاریخ بی انتها ثبت کنم.....
روزهایی می اید که به قول باباجانتان :"آدم از یک لحظه بعد از خودش خبر ندارد"
و آنقدر مشفولمان کرد...تا تمام شیرینی هایت را در خاطرم نگه داشتم تا امروز .
خاطری که گمان نمیکنم آنقدر یاریم کند تا بتوانم همه را ثبت کنم....
ولی بدان که تمام این مدت خوش گذشت......روزهایی که خیلی سخت برای باباجانتان گذشت....ولی برای ما
جای بسی خوشنودی بود.....که هر لحظه در کنار هم بودیم
وهمین برایم بس ست....
دیگر از خدا چه بخاهیم
همینکه بعد از سانحه تصادفی که برای هر کس ممکن ست اتفاق بیفتد...برای بابایی اتفاق افتاد...وخداراهزاربار
شکر الان صحیح وسلامت ست....
چرا هر لحظه اش را شاد نباشیم و خوش نگذرانیم....
یگانه منجی خانه سبز ما
شک ندارم که حضور پربرکت توبود که دوباره زندگی را به ما بخشید.....
دوباره مینویسم ......
از تو و از زیبایی هایت......
خدایا فقط از تو میخاهم
یکدانه دردانه عالم کوچک مارا....وخوشبختی سبز خانه کوچکمان را .......از بخل حسدورزان محفوظ بدار....ومکر
وحسد انهارا به خودشان بازگردان.....
الهی آمین
